Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

το μηχανημα του διαολου



ολα ξεκινουν απο την υποταγη στην στριγλικη κραυγη του.
οταν ξερουν οτι μπορουν να σε υποταξουν σε ενα μηχανιμα που σε βγαζει απο τα ονειρα σου, το ζεστο και μυρωδατο κρεβατακι σου, απο την τρυφερη αγκαλια της, ξερουν οτι μπορουν να σε κανουν απολυτως οτι θελουν.
και σε μαθαινουν να το προγραμματιζεις απο μονος σου για να σε βασανισει πανω στο καλυτερο μερος του ονειρου, πανω στην καλυτερη σταση, πανω στα πιο γλυκα φιλια, για να τσιροφωναξει μες στ αυτι σου " ΞΥΠΝΑ, ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΚΡΥΟ!!!!ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ...."
"...ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ..." λες εσυ και το μουτζωνεις, μα παλι την νυχτα θα ξανασηκωσεις το κουμπακι του βεβαιη για τον αυριανο σου βασανισμο.
και εκεινοι ξερουν οτι καναν την δουλεια τους σωστα.
θα υποταχθεις σε ολα, με την θεληση σου.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

τοτε ειχα χασει εγω την ελπιδα μου, στο ταξιδι μας στην Ινδια, την εποχη που η δεξια κυβερνηση της πλουτοκρατιας ανεβαινε στην εξουσια.

το γεγονος οτι, το χρωμα μας και μονο, ηταν ικανη και αναγκαια συνθηκη για να εχουμε τον σεβασμο των πιο σκουρων απο εμας, το γεγονος οτι ενα ματσο κωλοπαιδα ,περιφερομασταν στην θαυμασια εκεινη γη και οι κατοικοι χαμηλωναν το κεφαλι στο περασμα μας, ανθρωποι που μεναν μαζι με τα ζωα τους και τα παιδια τους κατω απο την ιδια στεγη που επλεναν τα ρουχα τους στον δρομο ακριβως διπλα απο τα πολυτελη εστιατορια και ξενοδοχεια αντι να μας πλακωσουν στο ξυλο ή τουλαχιστον να φτυνουν στο περασμα μας, μου ειχε φανει αλλοκοτο.

τα παιδια μας, ακολουθούσαν παντου ζητιανευοντας και ηταν σπανιες οι περιπτωσεις που ηταν αρτιμελη
η φτωχια τους ανειπωτη και η ελπιδα καμια.

και ομως ρε γαμωτο δεν επαναστατουν, δεν εχουν ουτε καν αλυσιδες να χασουν δεν εχουν ΤΙΠΟΤΑ απολυτως να χασουν και δεν εχουν αρχισει να δαγκωνουν οποιον περνα απο μπροστα.

αγελαδες εχουν πιο πολλα προνομια απο τους περισσοτερους ανθρωπους
.

πισω απο το Ταζ Μαχαλ που εγινε πριν μερικες μερες ο χαμος, στην πλεον πλουσια και πολυτελη περιοχη της Βομβαης, ειναι ενας κολπισκος, εκει ειχε καποιος δεσει ενα αλογο για να πεθανει, κατι ποντικια πιο μεγαλα και απο γατες του κανανε επιθεση και το μασουσαν ζωντανο και δεν εφευγαν οτι και αν τους πετουσαμε. το αλογο δεν κουνηθηκε καθολου, ειχε παραδοθει και περιμενε απλα να ερθει το τελος του.

ηταν στην τελευταια μερα μας εκει, ο επιλογος και τα συμπερασματα μαζι.

δεν νομιζω ουτε για ενα λεπτο μετα απο αυτο το ταξιδι οτι ξαναπιστεψα πως υπαρχει ελπιδα εμεις οι μικροαστοι, οι χορατοι και υγιεις να αφησουμε την καλοπεραση μας για να αρχισουμε να ζουμε με αξιοπρεπεια οταν το ειδος μας μπορει να εξευτελιστει τοσο και να μην κουνησει καν.


δεν γουσταρω ητοπαθεια και κανω την παπια οτι και καλα δεν τρεχει καστανο, μα ξερω πως η φλογιτσα μεσα μου εσβησε τοτε και ξερω επισης πως θυμαμαι το παλιαλογο πολυ πολυ συχνα.